- χορός τραγωδίας
- Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο ο όρος σήμαινε αρχικά τον χώρο όπου χόρευαν και έφτασε αργότερα να σημαίνει το σύνολο των χορευτών καθώς και τις κινήσεις και το τραγούδι τους. Μπορούσε, ανάλογα με τις απαιτήσεις της υπόθεσης, να παριστάνει χ. ανδρών (όπως π.χ. στην Αντιγόνη του Σοφοκλή) ή γυναικών (Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη), αλλά τον παρίσταναν πάντα, όπως και τους ρόλους του δράματος, αποκλειστικά άνδρες. Περισσότερο ή λιγότερο συνδεδεμένος με τον κυρίως μύθο, ο χ. της ελληνικής τραγωδίας ή της κωμωδίας είχε βαθύτατη ηθική σημασία και έπαιζε τον ρόλο σχολιασμού ή τονισμού των διαλογικών μερών. Ο τραγικός χ. απαρτιζόταν κατά κανόνα από 12 χορευτές (Αισχύλος), που έγιναν ύστερα 15 (Σοφοκλής). Μπορούσε να έχει σχήμα κυκλικό ή τετραγωνικό και να μπαίνει στη σκηνή κατά σειρά, σε ημιχόρια, ασύνδετος. Μερικές φορές, στο ίδιο δράμα, παρουσιαζόταν η ανάγκη και δεύτερου χ. πλάι στον κύριο. Tον χ. του κωμικού θεάτρου αποτελούσαν αρχικά 24 χορευτές· αργότερα ο αριθμός τους ελαττώθηκε. Στο ρωμαϊκό θέατρο, ο χ. είχε σχεδόν αποκλειστικά θεαματικό ρόλο: στεκόταν πλάι στους ηθοποιούς (στο pulpitum, το ελληνικό λογείον), έδινε κίνηση στην υπόθεση μπαίνοντας και βγαίνοντας στη σκηνή, ανάλογα με την εξέλιξη της υπόθεσης, και είχε μεταβλητό αριθμό χορευτών. Αργότερα η σημασία του χ. ξέπεσε. Ξαναμπήκε όμως στο θέατρο της Αναγέννησης, στο βουκολικό δράμα, στο μελόδραμα και είχε ως υπόδειγμα, περισσότερο ή λιγότερο, τον κλασικό τύπο. Καμιά φορά ο χ. εμφανίζεται και στο θέατρο του 20ού αι., όπου τείνει να συνδεθεί στενά με την πλοκή, κινούμενος μέσα στα πλαίσια της σκηνικής δράσης. Ας αναφέρουμε, π.χ., τους Έλιοτ, Πιραντέλο, Ζιροντού και Μπρεχτ.
Dictionary of Greek. 2013.